Shkëndija e Katërmbëdhjetë

Nuk jam prej ayre që besojnë se parimet nuk kanë lidhje me ndjenjat e njerëzve. Përndryshe një parim nuk do të kishte jetë nëse nuk do të shoqërohej me nxehtësinë e shpirtit të njeriut i cili jeton me të.
Idealet dhe parimet-pa besuar nxehtësisht në to- janë disa ide të vdekura, më e shumta disa llomotitje në erë..!
Ajo që i jep jetën, është nxehtësia e besimit, nga zemra frymën, i jep gjakun me të cilat pulsojnë..! Askush nuk do ti besojë një ideali, nëse ai buron nga një mendje e ftohtë. Ai duhet të burojë nga ngrohtësia e zemrës.
Fillimisht beso ti në idealin tënd, beso deri në nxehtësinë e shpirtit.. Atëherë do ta besojnë edhe të tjerët, atë që edhe ti beson..! Ndryshe do të mbetet vec një fjali e ndërtuar bukur, por pa jetë..!
Nuk ka shpirt në një ideal që nuk përzihet me venat e zemrës..! Por edhe njeriu i cili nuk e ka dridhur zemrën e tij me një ideal, që nuk beson në të me shpirt, edhe ai kot që i bën hije tokës..!
Njeriu dhe ideali janë si shpirti dhe mishi..! Ti ndash do të thotë, mision i pamundur ..! Çdo ideal që jeton, ka shpirtin e atyre që besojnë në të..!
Ndërsa ato ide që nuk e kanë provuar këtë ushqim hyjnor, lindin të vdekura Njerëzimin ato nuk e çojnë asnjë pëllëmbë përpara..!


Sejid Kutub