Shkëndija e dytë

Shkëndija e dytë

Kur jetojmë veç për veten tonë, atëherë jeta na duke e shkurtër, e ngushtë. Fillon kur dalim në këtë botë e mbaron me futjen në barkun e tokës.

Ndërsa kur jetojmë për të tjerët. Pra kur jetojmë për një ideal gjithpërfshirës, atëherë jeta bëhet e gjatë, e thellë. E rrënjët e zanafillës i bashkon me zanafillën e njerëzimit dhe fundin e ka ne rrëzen e fundit te diellit mbi këtë tokë. Kështu në fitojmë jetë shumëfish. Këto janë vite prej vërteti jo iluzione. Provo ta imagjinosh jetën në këtë dimension. Ndjenjat tona mbushen me ditë, me orë, me çaste. Në fakt jeta nuk matet me numrin e viteve. Ajo matet me numrin e ndjesive që vlojnë tek ti. ‘Realistët’ këtë e quajnë ‘iluzion’, por në fakt ky është realitet shumë herë më i vërtetë, sesa realizmi i tyre.. ! Sepse jeta nuk është gjë tjetër vec ndjenja e njeriut për jetën. Sikur tia heqësh dikujt ndjenjën për jetën, atëherë ia ke marrë vetë jetën dhe ai bën hije mbi tokë, por është i vdekur mes të gjallëve. E, nëse njeriu ndjen dhe jeton me ndjenja shumë, atëherë jeta i shtohet me vite shumë..

Kjo çështje mua më ngjan shumë e prekshme dhe nuk ka nevojë për shumë diskutim..

Në jetojmë shumë gjatë, nëse jetojmë për të tjerët, nëse jetojmë për një ideal gjithpërfshirës. Sa më shumë të ndjejmë për të tjerët, aq më shumë i japim jetës sonë jetë. E në fund jeta shkon shumë larg..