Shkëndija e trembëdhjetë

Ndonjëherë humanizmi fshihet pas petkut të lirisë dhe ngjan sikur shpërthen nga prangat. Shpërthen nga zakonet dhe traditat, shpërthyes nga përgjegjësitë njerëzore, shpërthyes nga gjithcka.

Ka ndryshim thelbësor nga çlirimi prej prangave të shtypjes dhe diktaturës dhe ndërmjet shembjes së kufinjve të humanizmit. E para është çlirimi i vërtetë, ndërsa e dyta do të thotë të zhvishesh nga të gjitha ato cilësi që e bëjnë njeriun të quhet njeri dhe që bëjnë diferencën ndërmjet kafshërisë së pafrè..!

Ajo është liri e cunguar, sepse e vërteta e saj është shtrëngim në prangat e kafshërisë dhe pasioneve. Të atyre vargonjve që njerëzimi i ka luftuar përherë në historinë e tij. Gjithmonë ka qenë në luftë për tu zgjidhur nga vargonjtë e vesit dhe cilësive kafshërore që i zënë frymën herë pas here.. Njeriu gjithmonë ka luftuar për të qenë i lirë, ama si njeri dhe jo i transformuar në dicka tjetër që nuk është në natyrën e tij. Liria e kushtëzuar nuk mund të quhet liri.

Në përgjithësi njerëzit kanë turp të shprehin nevojat e tyre fizike. Kjo ndodh sepse në natyrën e pastër njerëzore njeriu e ndjen se është më lart se sa të diskutohet rreth tyre. Kjo është grada e parë e shkallëve të humanizmit. Kur ne të ngjisim një nga një këto shkallë, atëherë kur të lejmë pas vetes nevojat fiziologjike të mishit dhe gjakut, atëherë humanizmi ynë ka arritur grada të larta drejt perfeksionimit, atëherë jemi njerëz dhe jo kafshë..!


Sejid Kutub